per Felibre d'Auvernho
Lou soul avantatge dei lengos minouritàrios, en tout cas de nousto lengo d'oc, es que quand un pouèto arribo à publica se vend cossé dous ou tres cent recueis de si pouèmos.
Me souvé qu'óugiguèri à la radio quand èri pichou un roumancier counegut que publicavo à centenats de miliers d'exemplàris cadu de si roumans, mas si plaquetos de pouesìo se vendiou à cinquanto ou cent exemplàris. Afourtissio que la Franço es pas un païs pels pouètos, talomen que uno ediciou alemondo de sis obros dizio que si pouèmos se vendiou à cinquanto milo ou cent milo exemplàris. Lis alemonds aviou cregut à uno errour de noumbre per la vendo di pouèmos.
C'est un poète français, vous ne le connaissez pas, moi non plus.
La poésie n'est pas prisée en France, sauf celle en langue d'oc.
Les francophones de France (pas ceux de Belgique) n'aiment que les poètes morts.
Résultat, nos poètes sont connus à l'étranger en traduction.
Vaqui uno traducciou serbo d'un troç de pouèmo de Jean Maison que chanto lou Danùbi :
Svoje prve
i poslednje zore
Čovek gradi s ljubavlju
(lei quatre primièro lìnios sou desseparados de la rèsto e sou bessai una citaciou de quaucun mai, volou dire :
U predvečerje, obasjan zvonicima
Sa jednog mosta
Hitnuo sam devet pesama u Dunav
Zgužvano brodovlje, prepušteno lutanju
Još juče zarobljeno u mom skučenom duhu
Od te osamljene zime
Ostaje samo vlažan lepet krila
Na nebesima
I opiranje belih tačaka po vodi
Pod tankim snegom, popalim
Po oreolu fenjera.